ورود / ثبت نام
کیف پول‌های چندامضایی، توضیح داده شده
کیف پول چندامضایی که به آن کیف پول multisig یا کیف پول مشترک نیز گفته می‌شود، یک کیف پول ارز دیجیتال است که برای اجرای و پردازش یک تراکنش ارز دیجیتال، به چندین امضا نیاز دارد. این نوع کیف پول از چندین کلید خصوصی برای دسترسی یا انتقال دارایی‌های دیجیتال استفاده می‌کند.
با افزایش محبوبیت و حجم تراکنش‌های ارزهای دیجیتال، نیاز به ذخیره‌سازی و امنیت قوی‌تر نیز بیشتر می‌شود. استفاده از چندین کلید در کیف پول‌های چندامضایی یک لایه امنیتی اضافی برای ارزهای دیجیتال ایجاد می‌کند و ریسک از بین رفتن دارایی‌ها به دلیل از دست رفتن یک کلید خصوصی را از بین می‌برد.
اولین کیف پول چندامضایی بیت‌کوین در آگوست ۲۰۱۳ توسط BitGo معرفی شد و پس از سقوط صرافی Mt. Gox در سال ۲۰۱۴ به‌عنوان یک اقدام امنیتی محبوب شد. بسیاری از بلاکچین‌ها، صرافی‌های ارز دیجیتال و شرکت‌های نگهداری دارایی از آدرس‌های چندامضایی برای محافظت از فرآیندهای کاری، اعتماد مشتریان و وجوه خود استفاده می‌کنند.
در حال حاضر، ارائه‌دهندگان متعددی برای کیف پول‌های چندامضایی در بازار وجود دارند، از جمله Argent، Safe، Trezor و Coinbase.
کیف پول چندامضایی چگونه کار می‌کند؟
هنگام راه‌اندازی یک کیف پول چندامضایی، چه از طریق یک صرافی و چه به‌صورت خودامانی (Self-Custody)، یک آدرس چندامضایی منحصر‌به‌فرد ایجاد می‌شود. این آدرس به کیف پول مرتبط است و برای دریافت وجوه استفاده می‌شود.
برای انجام یک تراکنش از کیف پول چندامضایی، تعداد مشخصی از هم‌امضاکنندگان (co-signers) باید آن را امضا کنند. برای مثال، در پیکربندی ۲ از ۳ (2-of-3 multisig)، دو کلید خصوصی از سه کلید موجود برای تأیید تراکنش لازم است.
برای ارسال وجوه از کیف پول چندامضایی، تمامی طرف‌های درگیر باید تراکنش را با کلیدهای خصوصی خود امضا کنند. هنگامی که تعداد امضاهای موردنیاز به‌دست آمد، تراکنش معتبر شناخته شده و در بلاکچین ثبت می‌شود.
کیف پول‌های چندامضایی امنیت دارایی‌های دیجیتال را افزایش می‌دهند زیرا خطرات مرتبط با به خطر افتادن یک کلید خصوصی را کاهش می‌دهند. حتی اگر یکی از کلیدهای خصوصی فاش شود، مهاجم برای تکمیل تراکنش باید به کلیدهای بیشتری دسترسی داشته باشد.
انواع کیف پول‌های چندامضایی
کیف پول‌های چندامضایی ارز دیجیتال را می‌توان بر اساس تعداد کلیدهای خصوصی موجود و تعداد امضاهای موردنیاز برای تأیید یک تراکنش طبقه‌بندی کرد.
انواع رایج کیف پول‌های چندامضایی شامل:
کیف پول‌های چندامضایی M از N (M-of-N multisig wallets)
در این نوع کیف پول چندامضایی، تعداد کلیدهای خصوصی برابر با "N" است و برای تأیید تراکنش، حداقل "M" کلید از میان کلیدهای موجود باید امضا کنند.
پیکربندی‌های متداول شامل ۲ از ۳ (2-of-3)، ۳ از ۵ (3-of-5) و موارد مشابه است که نشان می‌دهند چه تعداد امضا از کلیدهای موجود برای تأیید تراکنش لازم است.
کیف پول‌های چندامضایی N از N
این نوع کیف پول چندامضایی نیاز دارد که همه‌ی هم‌امضاکنندگان (co-signatories) یک تراکنش را تأیید کنند تا بتوان آن را اجرا و پردازش کرد. به عنوان مثال، در پیکربندی ۲ از ۲ (2-of-2) یا ۳ از ۳ (3-of-3)، تمام طرفین باید با استفاده از کلید خصوصی خود تراکنش را امضا کنند تا معتبر شناخته شود.
علاوه بر این، یک قرارداد هوشمند می‌تواند برای اجرای کیف پول چندامضایی ترتیبی (Sequential Multisignature Wallet) استفاده شود، که در آن ترتیب امضاها از پیش تعیین شده است. در این روش، هر کلید خصوصی باید به ترتیب مشخصی تراکنش را امضا کند تا پردازش شود.
در مقابل، کیف پول‌های چندامضایی با قفل زمانی (Time-Locked Multisig Wallets) تنها پس از یک تأخیر زمانی مشخص‌شده اجازه‌ی انجام تراکنش را می‌دهند، که یک لایه‌ی امنیتی اضافی بر اساس زمان فراهم می‌کند.
چگونه یک کیف پول چندامضایی راه‌اندازی کنیم؟
راه‌اندازی یک کیف پول چندامضایی نیازمند هماهنگی دقیق بین طرفین و رعایت استانداردهای امنیتی ارز دیجیتال است. اگرچه مراحل دقیق بسته به ارائه‌دهنده‌ی کیف پول متفاوت است، اما مراحل رایج عبارت‌اند از:
مرحله ۱: انتخاب پیکربندی مناسب
یک کیف پول ارز دیجیتال که از چندامضایی پشتیبانی می‌کند انتخاب کنید. سپس نوع پیکربندی موردنظر را تعیین کنید، مانند ۲ از ۳، ۳ از ۵، ۲ از ۲ و غیره. این مرحله تعداد کلیدهای خصوصی موردنیاز برای تأیید تراکنش‌ها را مشخص می‌کند.
مرحله ۲: ایجاد کلید عمومی
هر هم‌امضاکننده (co-signer) باید کلید عمومی خود را ایجاد کند. برخی ارائه‌دهندگان کیف پول این کلید را کلید عمومی اصلی (Master Public Key) می‌نامند. این مرحله شامل تنظیم کیف پول و یادداشت عبارت بازیابی (Seed Phrase) است.
مرحله ۳: ایجاد آدرس کیف پول چندامضایی
پس از تولید کلید عمومی برای هر هم‌امضاکننده، کلیدهای عمومی جمع‌آوری شده و در فرآیند تنظیم کیف پول وارد می‌شوند. سپس، کیف پول به‌صورت خودکار یک آدرس چندامضایی تولید می‌کند که می‌توان از آن برای دریافت وجوه استفاده کرد.
مرحله ۴: انجام تراکنش با کیف پول چندامضایی
همه‌ی کاربران باید کیف پول خود را با رمز عبور محافظت کنند. برای ارسال وجه از کیف پول چندامضایی، تمام هم‌امضاکنندگان لازم است تراکنش را امضا کنند.
کیف پول‌های چندامضایی در بلاکچین مشابه سیستم‌های احراز هویت دو مرحله‌ای (2FA) یا چندعاملی (MFA) در امور مالی دیجیتال عمل می‌کنند.
مزایا و معایب کیف پول‌های چندامضایی
تصمیم‌گیری برای استفاده از کیف پول چندامضایی نیازمند سنجیدن مزایا و معایب آن است، چرا که باید میان امنیت بالاتر و پیچیدگی‌های مرتبط تعادل برقرار کرد.
مزایا:
- امنیت بالا با الزام چندین امضا برای تأیید تراکنش
- کاهش خطر از دست رفتن وجوه در صورت به خطر افتادن یک کلید خصوصی
- ایده‌آل برای مدیریت دارایی‌های شرکتی، DAOها، و حساب‌های مشترک خانوادگی
- کاهش خطر سوءاستفاده و تراکنش‌های غیرمجاز
- امکان ادغام با قراردادهای هوشمند برای امنیت و انعطاف‌پذیری بیشتر
معایب:
- راه‌اندازی پیچیده‌تر نسبت به کیف پول‌های سنتی
- نیاز به هماهنگی بین دارندگان کلید خصوصی
- احتمال تأخیر در پردازش تراکنش‌ها به دلیل وابستگی به امضای چندین نفر
- عدم پشتیبانی برخی بلاکچین‌ها و ارزهای دیجیتال از قابلیت چندامضایی
موارد استفاده از کیف پول‌های چندامضایی
کیف پول‌های چندامضایی راهکاری امن و انعطاف‌پذیر هستند و در سناریوهای مختلف مدیریت دارایی‌های دیجیتال کاربرد دارند.
۱. مدیریت خزانه‌ی مالی کسب‌وکارها
شرکت‌ها و برنامه‌های غیرمتمرکز (DApps) از کیف پول‌های چندامضایی برای مدیریت خزانه‌ی مالی استفاده می‌کنند تا کنترل دارایی‌های مالی را بین چندین مدیر توزیع کرده و ریسک سوءاستفاده را کاهش دهند.
۲. خدمات امانی (Escrow Services)
کیف پول‌های چندامضایی امنیت تراکنش‌های امانی در بلاکچین را افزایش می‌دهند. در این روش، یک طرف ثالث وجوه را نگه می‌دارد تا زمانی که شرایط توافق‌شده برآورده شود.
۳. سازمان‌های خودمختار غیرمتمرکز (DAO)
اعضای DAO برای مدیریت شفاف و عادلانه‌ی بودجه و جلوگیری از کلاهبرداری‌ها مانند Rug Pulls از کیف پول‌های چندامضایی استفاده می‌کنند. این روش تضمین می‌کند که وجوه DAO تنها با تأیید چندین عضو قابل برداشت است.
نظرات گذشته