شرکت Vanguard، یکی از بزرگ‌ترین مدیران دارایی در جهان، حالا به بزرگ‌ترین سهام‌دار نهادی شرکت Strategy تبدیل شده است. این شرکت به‌طور گسترده به‌عنوان نماینده غیرمستقیم بیت‌کوین در بازار شناخته می‌شود؛ اتفاقی که در تضاد آشکار با موضع‌گیری‌های پیشین ونگارد نسبت به رمزارزهاست.

بر اساس گزارش بلومبرگ نیوز، ونگارد در حال حاضر بیش از ۲۰ میلیون سهم از شرکت Strategy را در اختیار دارد که معادل تقریباً ۸٪ از سهام عادی کلاس A این شرکت است.

این میزان سرمایه‌گذاری باعث شده ونگارد بالاتر از شرکت Capital Group قرار گیرد و جایگاه بزرگ‌ترین سهام‌دار Strategy را در سه‌ماهه چهارم تثبیت کند.

این تحول در حالی رخ داده که ونگارد به‌طور سنتی مخالف رمزارزها بوده و بارها بیت‌کوین را دارایی‌ای "نامناسب" برای سرمایه‌گذاری بلندمدت توصیف کرده است. مدیران این صندوق ۱۰ تریلیون دلاری همواره بیت‌کوین را دارایی‌ای بی‌ارزش، پرریسک و ناپایدار دانسته‌اند که بیشتر شبیه به سفته‌بازی است تا سرمایه‌گذاری اصولی.

ورود غیرمستقیم از راه سرمایه‌گذاری شاخصی

با این حال، ونگارد از طریق استراتژی‌های سرمایه‌گذاری شاخص‌محور (Passive Index Investing) به یکی از سهام‌داران عمده Strategy تبدیل شده است.

شرکت Strategy که زمانی یک شرکت هوش تجاری بود، اکنون یکی از بزرگ‌ترین دارندگان بیت‌کوین در میان شرکت‌ها به‌شمار می‌رود و تا تاریخ ۱۵ ژوئیه بیش از ۶۰۱٬۵۵۰ بیت‌کوین در اختیار دارد.

تحلیل‌گران صنعت می‌گویند که این وضعیت، نتیجه غیرمستقیم مدل‌های سرمایه‌گذاری منفعل (index-based) است که ممکن است شرکت‌هایی مانند ونگارد را ناخواسته در معرض دارایی‌هایی قرار دهد که قبلاً با آن‌ها مخالف بوده‌اند.

بلومبرگ اشاره کرده که این تضاد، نمونه‌ای از تنش بین استراتژی‌های سرمایه‌گذاری منفعل و مواضع ایدئولوژیک مدیران دارایی‌ها است.

تناقضی در دل سیستم سنتی

حدود ۹ میلیارد دلار از سهام شرکت Strategy از طریق ورود سرمایه به صندوق‌های شاخصی به‌دست آمده است. همین موضوع باعث شده برخی منتقدان این وضعیت را نشانه‌ای از تناقض در نظام مالی سنتی بدانند.

«متیو سیگل»، مدیر تحقیقات دارایی‌های دیجیتال در VanEck، در یک پست در شبکه‌های اجتماعی این وضعیت را «زوال عقل نهادی» نامید و از ونگارد به خاطر «تمسخر بیت‌کوین در ظاهر، ولی افزایش ناخواسته سرمایه‌گذاری در آن از طریق شاخص‌ها» انتقاد کرد.

این تناقض باعث شده این سؤال مطرح شود که آیا نهادهای مالی سنتی می‌توانند در سطح فلسفی همچنان با رمزارزها مخالفت کنند، در حالی که ساختارهای خودکار سرمایه‌گذاری آن‌ها، داستان متفاوتی را در تخصیص سرمایه روایت می‌کنند.