— یک تیمِ پژوهشی بعد از ناپدید شدن انسان‌ها دفترکل بیت‌کوین را بررسی کرده و فقط از دو منبع اطلاعاتی استفاده کرده: هدرهای بلاک (که نشانگر زمان، هدف سختی و نسخهٔ نرم‌افزاری‌اند) و تراکنش کوین‌بیس (که نشان می‌دهد چه کسی یا چه نرم‌افزاری بلاک را ضرب کرده و چه مقدار دریافت کرده است).

— آنها متوجه شدند که برای یک بازهٔ بلند (≈۸۶,۰۰۰ بلاک ≈ ~۱۰.۶ سال) یارانهٔ کوین‌بیس همان مقدار برنامه‌ریزی‌شده بوده و هزینه‌ها تقریباً صفر بوده است؛ یعنی پرداخت‌های انسانی پایان یافته و فقط ماشین‌ها—با توانِ محدود—ادامه داده‌اند.

— چون سختی فقط هر ۲۰۱۶ بلاک بازتنظیم می‌شود و تغییر سختی محدود است، پس وقتی هش‌ریت ناگهان سقوط کرد، زنجیره وارد «پِلاتو»هایی شد: دوره‌هایی طولانی با فواصل بلاک تقریباً ثابت که سپس یک پلهٔ نزولی سختی را نشان می‌دادند. این پِلَتوها بازه‌های زمانی مشخص را می‌سازند (مثلاً چند سال، چندماه، چندروز) که از خودشان نشانِ وضعیتِ توان و شبکه به‌جا می‌گذارند.

— الگوهای روزانه و فصلی در زمان‌بندی بلاک‌ها نشان داد که برخی سایت‌ها با پنل خورشیدی و ذخیرهٔ ضعیف کار می‌کردند، بعضی‌ها باد را داشتند که در طوفان‌ها قطع می‌شد و بعضی جزایر کوچک نیروگاه داشتند که شب‌ها فعال می‌ماندند.

— رشته‌های تگِ کوین‌بیس و نشانه‌های نرم‌افزاری مانند اثر انگشتِ ماینرها باقی مانده و به ما اجازه دادند خانواده‌های سخت‌افزار/نرم‌افزار را تشخیص دهیم.

— نتیجهٔ کلی: حتی بدون تراکنش‌های کامل، فقط از طریق هدرها و کوین‌بیس می‌توان ساعت‌های پایانی فعالیت انسان‌ها، نحوهٔ تحلیل توان و مدت زمان کارکردِ ماشین‌های بدون نگهدار را بازسازی کرد.