چند ماه یک‌بار یک تاریخ انقضای آپشن روی درایبیت رخ می‌دهد که رقمِ ناخالص‌اش تا دو رقمی میلیاردی می‌رسد — مثلاً این فصل حدود ۱۳ میلیارد دلار. اما این رقمِ بزرگ به‌تنهایی اهمیتی ندارد، چون بیشتر معاملات قبل از روز انقضا خنثی یا منتقل می‌شوند. نکتهٔ کلیدی نحوهٔ قیمت‌گذاری و هج کردن نوسان در همان سکویی است که بیشترین معاملات آپشن انجام می‌شود.

پیش از انقضا، پدیده‌ای وجود دارد که «گاما پینینگ» نام دارد: دِیلِرهایی که با فروش آپشن در معرض نوسان هستند، برای محافظت خرید و فروش‌هایی انجام می‌دهند که عملاً نوسان را پایین نگه می‌دارد و قیمت را نزدیک سطحی که بیشترین قرارداد در آن متمرکز است ثابت نگه می‌دارد. وقتی قراردادها تسویه شوند، این فشارهای هج برداشته می‌شود و قیمت اسپات آزادتر می‌تواند حرکت کند. معمولاً پس از انقضا، دوباره علاقه و open interest بازسازی می‌شود و نوسان ضمنی کاهش می‌یابد.

شاخص DVOL کارکرد «تب نوسان» بازار را نشان می‌دهد؛ وقتی بالا است، بازار انتظار حرکت بزرگ دارد. ETFهای اسپات و بازارِ CME هم اکنون با درایبیت تعامل می‌کنند؛ یعنی نوسان دیگر فقط مربوط به خودِ صرافی‌های کریپتو نیست و جریان‌های نهادی می‌توانند آن را تضعیف یا تشدید کنند. پس از تسویهٔ بزرگ، باید سه چیز را دنبال کرد: بازسازی open interest، تغییر در ساختار زمانی DVOL و تأثیر جریان‌های ETF و داده‌های کلان روی بازار.

در کل، این انقضاها بیشتر «مدیریت نوسان» هستند تا انفجارهای قیمتی؛ برای حرفه‌ای‌ها جمعهٔ انقضا همانند حسابداری است، نه قاعده‌ای برای وحشت.